چهارمین جلسه برنامه ایمان و توانگری ، روز شنبه 30/6/87 در خانه شهریاران جوان برگزار گردید. خلاصه ای کوتاه از این جلسه تقدیم میگردد.

برنامه  اول : تدریس حجه الاسلام دکتر ادبی

فرق آسایش و آرامش :

آرامش از درون انسان می جوشد و زمانی به وجود می آید که ایمانی از جنس آسمانی در دل پدید آمده باشد.هرچه تعلقات ما در زندگی کمتر باشد آرامش بیشتری خواهیم داشت ، اما آسایش ابزارگراست و در سیطره ی کمیت قرار دارد.

در دید اهل معنا کسانی که اهل آرامشند از آدمیت بهره بیشتری برده اند.

 وحی پس از پیامبر:

پیامبر فرمودند: من وحی را با خود میبرم اما بخشی از آن در بین شما باقی میماند.(وحی که در میان مردم است مبشره نامیده میشود.)

مبشره : بادی است که بوی باران را قبل از نزول آن می آورد و منظور همان الهامات درونی انسان است.

 امام علی (ع) فرمودند: چشمانتان را به کم خوابی عادت دهید و کمتر بخورید . از بدن بکاهید و به روح بپردازید و در این مسیر بخل نورزید.

باید توجه داشت دراین حدیث منظور ریاضت کشیدن نیست بلکه رسیدن به بی تعلقی ست . سیک ها که بعد از اسلام به وجود آمدند و پیامبرشان هم وحیانی نیست بسیار بی تعلق زندگی میکنند .از وسایل مدرن استفاده میکنند اما تعلق قلبی به آنها ندارند در حقیقت ما باید بر کمیت زندگی سوار باشیم نه کمیت، بر زندگی ما . اسلام هر گونه ریاضت کشیدن را نفی میکند.

 او که نو دید او خریدار تو نیست                صید حق است اوگرفتار تو نیست 

برنامه دوم – بحث سایه ها و نقابها – مدرس : دکتر شیری

سایه چیست؟

سایه همان بخش از وجود ماست که نمیخواهیم باشیم ما جنبه های بد خود را پنهان میکنیم تاخوب شویم و دوستمان بدارند.

هرکس در شخصیت خود سایه هایی دارد. برای تعامل اجتماعی باید خود حیوانی را رام کرد و لذا تمام غرایز حیوانی ما سایه های ما میشوند.هیچ چیز بیرون از ما نیست که معادل درونی نداشته باشد . ما قادر به درک چیزی هستیم که گیرنده اش را داشته باشیم.

 برنامه سوم – ایمان و توانگری (مدرس: استاد سهیل رضایی )

درک انسان در هر مرحله ای از سفر زندگی نسبت به مراحل دیگر متفاوت است مفهوم یک جمله برای کسی که در مرحله جنگجویی به سر می برد با مفهوم همان جمله برای کسی که در مرحله یتیمی یا فرزانگی است فرق دارد.انسان معنوی کسی است که میتوانید با ایمانش شوخی کنید در مقابل این افراد لازم نیست نقاب بزنید زیرا همیشه گوش شنوا برای  شنیدن آراء مخالف دارند. همین نقاب نداشتن باعث میشود که در کنار آنها، شما بتوانید خود را شکوفا کنید.

برای تبدیل شدن به یک انسان آگاه ابتدا باید احساس ناآگاهی و ندانستن را تجربه  کنیم وبعد از آن باید پدیده ها را بشناسیم بسیاری از اوقات نیایشهای  ما مستجاب میشود اما چون پدیده را نمیشناسیم متوجه مستجاب شدن آن نیز نمیشویم. (ادعونی استجب لکم)

از نظر یک توانگر هرچه پیش آید او میتواند در مقابلش بایستد و پذیرایش باشد. حتی اگر آن پیشامد مرگ باشد بسیارند بیماری های جسمانی که توانسته اند روح را شفا دهند. زمانی که مرگ در یک قدمی ست عشق در نیم قدمی ماست و مرگ عنصر عمیقی در بروز عشق است با درک مرگ است که به درک زندگی نایل میشویم  اگر مرگ نبود دست ما در پی چیزی میگشت. درک مرگ بخشی از ایمان است.

مرگ به مفهوم از دست دادن است پس تا زمانی که مفهوم از دست دادن را نداشته باشیم به مفهوم به دست آوردن نمیرسیم . تا زمانی که بیکاری را تجربه نکنیم شوق شاغل بودن را درک نمیکنیم .

وقتی از خودمان هویت میسازیم در واقع سایه های خود را شکل میدهیم . کسی که در درون خودش کشتار میکند میتواند در بیرون هم کشتار کند.بزرگترین چیزی که برای ما سایه ساز است تعریف انسان از خود است.

دفاع بیش از اندازه ، از هویت شخصی باعث متوقف شدن رشد می شود .

ایمانی که در آن شک نباشد ایمان نیست ، یک تعصب کور است .اگر ایمان ما وسعت داشته باشد حتی در مقابل این جمله که : خدای تو یک اسباب بازی بیش نیست .نیز تامل میکنیم و آرام پاسخ میدهیم و به شک در ایمان احترام میگذاریم.(امامان ما در مقابل پرسش و پاسخ ها و بحث ها هیچگاه از کوره در نمیرفتند و واکنش تند از خودشان نشان نمیدادند.)

حوزه ایمان حوزه گوش دادن است نه قضاوت . ما باید گوش کنیم و تا زمانی که انتخاب نکرده ایم همچنان پیش رویم.

دردها برای روح انسان سازنده اند . مولانا درد فراق شمس را میکشد و آنقدر این درد را تحمل میکند تا بیدار میشود.

روزی حضرت مسیح دست بر سر کودکی 14 ساله نهاده بود تا او را شفا دهد. ناگهان پدر کودک گفت : یعنی تو میتوانی او را شفا دهی؟

مسیح فرمود: دیگر نمیتوانم . زیرا برای شفا دادن این کودک به ایمان تو و کودکت و خودم نیازدارم .

مرد گفت : من ایمان دارم . ومسیح کودک را شفا داد.

اگر ایمان به اندازه دانه خردلی باشد میتوان کوهها را با آن جابه جا کرد.